​Tι; Τα παιδιά δεν περπατούν όταν είναι 7 μηνών;

​

"Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαμε αμέσως ότι ο γιός μας είχε τα χαρακτηριστικά των χαρισματικών παιδιών. Επειδή ήταν το πρώτο μας παιδί φανταστήκαμε ότι κάπως έτσι θα ήταν όλα τα παιδιά. Οι γονείς, όμως, από το κοντινό μας περιβάλλον με συνομήλικα παιδιά, κοιτούσαν αμήχανα τον 2χρονο τότε Άρι όση ώρα μιλούσε, ή όταν έβλεπαν κάποιες από τις ζωγραφιές του. Εμείς πάλι δεν αντιλαμβανόμασταν το γιατί. Νομίζαμε απλά ότι ίσως τα παιδιά τους να είχαν πιο αργή ανάπτυξη από το φυσιολογικό ή ότι τελικά ίσως και να μην ασχολούνταν και τόσο πολύ με την ανάπτυξη του παιδιού τους. Έτσι αισθανόμασταν και εμείς αμήχανοι από την πλευρά μας. Αυτό συνέβαινε επανειλημμένα. Μια μέρα γύρισα έντρομη από το γραφείο και είπα στον άντρα μου: «Τάκη, το παιδί της Ελένης πρέπει να έχει πρόβλημα! Είναι 7 μηνών και δεν περπατάει!». Ήξερα οτι η Ελένη ήταν πολύ δραστήρια μητέρα και ότι όλη η οικογένειά της φρόντιζε με πολύ αγάπη το παιδί. Ήξερα επίσης ότι επρόκειτο για μια ιδιαίτερα ευφυή οικογένεια. Αυτό με κλόνισε. Τότε άρχισα να υποψιάζομαι ότι ίσως τελικά το πρόβλημα να μην το είχαν οι άλλοι γονείς, αλλά… εμείς.

 

Πόση τιμωρία πιά;

Και πάλι, όμως, δεν πήγε ο νους μας σε χαρισματικότητα. Και αυτό γιατί το παιδί μας πέρα από τη γρήγορη ανάπτυξη, παρουσίαζε και προβλήματα συμπεριφοράς στο νηπιαγωγείο, όπως μεγάλο θυμό για τους συμμαθητές του. Το θυμό αυτό τον εξέφραζε χτυπώντας και δαγκώνοντας τους συμμαθητές του, φωνάζοντας και κλαίγοντας. Έτσι, πολύ νωρίς μπήκε στη ζωή του η ταμπέλα "άτακτος".  Από τότε -δηλαδή από 2 χρονών που πήγε προνήπιο- ο Άρις έμπαινε διαρκώς τιμωρία από τη δασκάλα του αλλά και από όλες τις υπόλοιπες δασκάλες που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια.

 

 

Χαρισματικό Παιδί Χαμηλών Επιδόσεων = Γονείς στα όρια της απελπισίας

Όσο ο Άρις έμπαινε τιμωρία, τόσο χειροτέρευαν τα πράγματα όχι μόνο στο σχολείο αλλά και στο σπίτι. Η ζωή μας έφτασε κάποια στιγμή σε πολύ δύσκολη καμπή. Οι αντοχές μας είχαν ήδη εξαντληθεί και η κοινωνική μοναξιά και απόρριψη ως "οι γονείς του εκρηκτικού και άτακτου Άρι" ήταν αφόρητη. Στην αγωνία μας να καταλάβουμε από πού πηγάζουν αυτά τα προβλήματα, ξεκινήσαμε μια διεξοδική έρευνα. Τότε για πρώτη φορά διαβάσαμε για τις περιπτώσεις των Χαρισματικών Παιδιών χαμηλών επιδόσεων (gifted underachievers), για τη δυσκολία τους να επικοινωνήσουν ομαλά με τους συνομήλικούς τους και να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο, για τη βοήθεια που χρειάζονται οι γονείς τους προκειμένου να αντέξουν τις αυξημένες ανάγκες του χαρισματικού παιδιού τους αλλά και τους γρήγορους ρυθμούς και τις έντονες συναισθηματικές εξάρσεις τους. Τότε ήταν που μάθαμε πως τα φυσιολογικά παιδιά δεν περπατούν 7μηνών.

 

Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε ακόμα αρκετά πίσω

Μέσα από αυτή τη διαδικασία, συνειδητοποιήσαμε ότι στην Ελλάδα είμασταν ακόμα πολύ πίσω στο θέμα των Χαρισματικών Παιδιών όχι μόνο σε επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας και παιδείας, αλλά και σε επίπεδο ανεξάρτητων εξειδικευμένων επιστημόνων. Έτσι, ταξιδέψαμε στην Κύπρο, όπου όσο και αν μας φαινόταν απίστευτο, υπήρχε Ειδικός σε θέματα αναγνώρισης και εκπαίδευσης χαρισματικών παιδιών με σπουδές βεβαίως στο εξωτερικό. Η κα Καλλιόπη Ευέλθοντος έκανε αναγνώριση μέσω του ENTER τεστ και μας έδωσε τις πρώτες κατευθυντήριες γραμμές για το πώς να ενισχύσουμε καταρχάς την ανεκτικότητα του παιδιού προς τους συνομήλικούς του και πώς να το στηρίξουμε αρχικά μέσα στην ίδια του την οικογένεια και στη συνέχεια στο σχολείο του. Έκτοτε η ζωή του Άρι άρχισε να γίνεται ολοένα και καλύτερη, όμως μέχρι και σήμερα δεν παύουν να υπάρχουν συχνά προβλήματα ζωτικής σημασίας όπως η μοναξιά, η αφόρητη βαρεμάρα στο σχολείο, η χαμηλή αυτοεκτίμηση που απορρέει από το πρόβλημα της τελειομανίας και των υψηλών απαιτήσεων που θέτει για τους γύρω του και κυρίως για τον εαυτό του, καθώς και η έντονη αντίδρασή του σε κάθε Αρχή (δάσκαλο, μεγαλύτερο, γονιό) όταν αυτή δε διέπεται από τη λογική και τη δικαιοσύνη.