Δυστυχώς αρκετοί γονείς τείνουν να παραβλέπουν τα θετικά χαρακτηριστικά των παιδιών τους, επικεντρώνονται στις αρνητικές επιπτώσεις και στα προβλήματα που προκύπτουν, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται ότι τα συγκεκριμένα προβλήματα δημιουργούνται επειδή οι ανάγκες των παιδιών παραμένουν ανικανοποίητες.

 

Επίσης, τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν θέλουν να αναγνωρίσουν το παιδί τους σαν χαρισματικό και προσπαθούν να το κάνουν “κανονικό”. Μάλιστα, ακόμα και στις περιπτώσεις που εντοπίσουν τα θετικά χαρίσματα του παιδιού τους οι περισσότεροι φοβούνται να μιλήσουν για αυτά, μήπως και θεωρηθούν υπερβολικά φιλόδοξοι ή καυχησιάρηδες.

​

Το αποτέλεσμα και από τους τρεις πιο πάνω τρόπους αντιμετώπισης παραμένει το ίδιο, δηλαδή η μη αποδοχή της προσωπικότητας των παιδιών όπως αυτά είναι, γεγονός που οδηγεί όχι μόνο στις χαμηλές σχολικές επιδόσεις, αλλά και τον τραυματισμό της ψυχικής τους υγείας. Τέτοια παιδιά αρχίζουν να πιστεύουν ότι οι άλλοι δεν τα θέλουν, έχουν την εντύπωση πως είναι outsiders, πως δεν ανήκουν δηλαδή σε κάποιο σύνολο, αισθάνονται στεναχώρια και δυστυχία, και οδηγούνται στην απομόνωση.

 

Αρκετοί γονείς που αντιμετωπίζουν τέτοια δεδομένα, φτάνουν σε απόγνωση, αρχίζουν να επισκέπτονται πέραν από ένα ψυχολόγους και είναι ευτυχισμένοι αν το παιδί τους (το οποίο πέραν των προβλημάτων που προκύπτουν από το λανθασμένο χειρισμό της χαρισματικότητας του επιπλέον στη φάση αυτή έχει να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα της εφηβείας του), αναλάβει μέρος της ευθύνης για όλα τα προβλήματα που υπάρχουν και δείξει προθυμία να εργαστεί ώστε να ξεπεραστούν.

 

Συνήθως όμως οι έφηβοι αυτοί δεν συνεργάζονται και οι γονείς στο τέλος παραιτούνται θεωρώντας το παιδί τους ανώριμο και ευελπιστούν πως όταν κλείσει τα 18 θα ωριμάσει και θα αλλάξει συμπεριφορά

​

 

βιβλιογραφία: "Εκπαιδεύοντας παιδιά υψηλών ικανοτήτων μάθησης", Συλλογικό Έργο, επιμέλεια Ηλίας Γ. Ματσαγγούρας, κεφ. "Χαρισματικά Παιδιά: Προκαταλήψεις και Πραγματικότητα" της Καλλιόπης Ευέλθοντος